Jode Satan txiki, zeinen esna zauden lotan zaudenian! Arrazoi dezu esklabutzaren asunto hori mahai gainera ekartzian. Esklabutza edo alienazioa izan leike horrela definitua: exterior eta interior dikotomia horrekin. Gogoratzen naiz nolatan Sumeriarrek, beste gauza milaren artian esklabutzaren sortziliek, bazuten IGINIDU izeneko esklabu antzeko bat. Berez esan nahi zun, aidanez, "sin ojos", edo horrelako zerbait. Eta asiriologo batzuk uste dute benetan kentzen zizkatela begiak. Bazuten ere, Sumeriarrek, esaldi polit bat: El hombre es la sombra del dios; el IGINIDU es la sombra del hombre. Hortik aurrerakua badakigu. Orain denak Iginiduta. Antza hartzen diot guzti honi ere Historia de la Filosofía Medieval-en irakurtzen nabilenarekin. Asuntoa da sujetu modernuaren sorrera zenbateraino ez dan izan esklabu -gaur unibertsal Satantxok dioskun bezela- sortzea. Laboratorioa. Ze nere irakasle batek, filosofia ikasi nuala jakitian, zerbait galdetu zidan (sic!!!: universitateko irakasle bat galdera bat egiten!). Irakurtzen ai zan Luis XI.aren biografia potolo bat -errege ta santua aldi berian, hau seguru sekulako putakumia zala-, eta autoriak, Le Goff ertarolari famatuak, esaten zun nolatan Luisek ez zun bere indibidualitatearen kontzientziarik. Ta irakasliak neri galdetzen zian ea nola zan posible. Nik enion askorik lagundu, baina bueltaka ta bueltaka, topatu nitun gauza batzuk. Autore batzuk sujetu modernua Descartesekin jaiotzen dala diote, baina milagro honen zantzuak XII. mendian topa daitezkeela. Hau da: non hasten dan puskatzen exterior/interior. Bada noski Agustin eta Konfesioen auzia. Baina Agustin litzake extenporaneoa, anakronikoa, gaur egungo hitzetan un friki de puta madre. Ta hain zuzen ere gaitza zabaldu zuna lozorruan utziz. Ez dakit goatzen zeaten nola dion Nietzschek nunbait Erdi Arokuak gerala oraindik, eta guk uste, ordia, Iraultza eta deklararaziok direla-eta moderno ez, postmodernuak gerala. Almas de cántaro. Gainera hori saltzen digute, Satanderiak dion modun. Baina banua berriz XII.era. Hemen gertatzen dira asunto batzuk esklabutzaren unibertsaltze hori abiadan ipiniko dutenak. Baina inportantena igual zera: kontzientziaren deskubrimendua. "Los autores del siglo XII hablan del liber conscientiae, donde el hombre se hace espíritu. El examen de conciencia puso de relieve la trascendencia del arrepentimiento interior frente a la penitencia pública y exterior, lo que hizo adoptar la práctica de la confesión individual". Dira Letrango Kontzilioaren garaiak, una de los akelarres más chungos de todos los tiempos. Eta gero saldu izan dute esklabutzaren unibertsalizatze hau askapen bezela. Zein kontentu esaten zuen Descartes gaizuak metodoko asunto hori: orain ibili zitekela hirian lehenago desertuan ibiltzen zirenak bezain aske eta bakar. Ba horrela gabiltza denok orain, ez soilik intelektua argiztatua dutenak. Lanaren madarikaziyua daramagu, pekatu orijinala ta Kainen estigma oaindik aurpegian degun seinale, merezi degunaren seinale. Zorretan gure buruakin. Konfesatzeko mila era baitaude. Ta gu inuzente, parra itten mezeta juten dian lau katuri (nere aita lehenengua).Bueno ez nua luzatzea espesotzen ai bainaiz, ta gainera arkeologiako klase bat daukat. No hay cosa más aburrida que los romanos y sus opus caementiciums.
Arkumetxo ttipia
No hay comentarios:
Publicar un comentario