domingo, 25 de diciembre de 2011

L´HOMME INTERIEUR II

Ai, ari nintzan lehenguan Pascalen komeriez. Eta utzi nuan asuntoa Psikologiaren eta Agustin deunaren aipamanenekin. Bi gauza erabat lotuak: batetik Nietzschek gure bizio nagusia deitzen zuena: etengabeko konfesio beharra; bestetik genero literario hau inauguratu -ez zait "inauguratu" hitza gustatzen, ezen gauzek baitituzte mila hasiera, eta seguraski izango dira bostehun Konfesioak baino zaharragoak...- zuen Poetarena. Zeren gero ta gehiago irizten diot bizitzan, eta filosofian, eta zientzietan, e.a., dena dela genero literario kontua. Horrela ulertu behar da ere Psikologiarena, hain ongi landua Auxtin eta bere jarraitzaile jansenistengatik. Nunca robar unas peras dio para tanto. Ze hortxe hasi zan Agustinen zorra Jainkuarekin eta bere buruarekin:

Pues ¿qué fue entonces lo que yo amé en aquel huerto o en qué imité, siquiera viciosa
y torcidamente, a mi Señor? ¿Acaso fue el deleitarme actuando engañosamente contra la
ley, realizando impunemente lo que estaba prohibido, para que yo, cautivo de una libertad
defectuosa, imitara una imagen oscurecida de tu omnipotencia, ya que que no podía con mi
poder?

VANITAS-VANITATIS... Jarraituko du...

No hay comentarios: